Zuurkool uit de oven

vrijdag 3 februari

Een laag zuurkool, een laag gehakt en een laag puree. En dan het allerbelangrijkste: de korst. Het is ruimt twintig jaar geleden dat ik de mislukte versie serveerde aan…

… niemand. Het was op een avond dat ik besloot om me als een waardig dochter te gedragen. Daarom maakte ik de zuurkoolschotel van mijn moeder.
Ze was een aantal maanden ervoor – na twee jaar ziekte – overleden. De periode die daarop volgde was nogal chaotisch. Naast het grote verdriet was er ook een soort van opluchting. Ik denk dat ikzelf – als achttienjarige – ook een soort vrijheid voelde en zoals het een puber betaamt, trok ik me niet erg veel aan van mijn vader en broers. Ik weet dus ook niet of we allemaal ons eigen weg gingen of dat ik dat vooral was. Soms was het huis dagen leeg en dan weer liepen we elkaar allemaal tegen het lijf. Ondanks de hulp die we van allerlei lieve mensen kregen, leek ons prachtige huis zo nu en dan op een studentenhuis waarvan de honden geen brood lusten. Zo ook op de betreffende avond. Ik ruimde de vaatwasser maar eens uit en zette deel eén van de drie delen vuile vaat in de afwasmachine. De keuken werd geschrobd en het aanrecht gaf nu ruimte voor de ware kookkunst. Met alleen het gezoem van de vaatwasser op de achtergrond bouwde ik met liefde aan deze schotel. Laag voor laag, eindigend met de magische korst. Hop de oven in en wachten op de eters.
In mijn herinnering stond die zuurkool uren in de oven en al die tijd kwam er niemand thuis. Zal je net zien natuurlijk. Ach, ik moest toch zelf ook eten. De damp ontsnapte toen ik de lepel door alle lagen heen werkte. Wat schetste mijn verbazing… het gehakt was rauw. Wel verdorie…

Pas vorige week heb ik het gerecht opnieuw gemaakt en ik kan jullie mededelen dat het goddelijk was én gaar! Wil je ook een hapje, bestel dan hier.