Een tijdje geleden hebben wij thuis ook ontdekt hoe fijn het is om een bakje eten te bestellen of af te halen. Ja ook wij hebben wel eens geen zin om te koken (ja sorry ik ben ook wel eens moe). Maar goed, bestellen, het is comfortabel, luxe en een tikkie decadent misschien wel. Dit weekend heb ik ervaren dat een bakje eten ook heel anders kan voelen…
De afgelopen twee dagen en morgen kook ik voor honderd Oekraïnse vluchtelingen in Hotel Savoy in Oud-Zuid. De Oekraïners kunnen hier voorlopig blijven. Niemand kan ze hier een thuis geven, wel kunnen we ons best doen om te zorgen dat ze zich veilig en welkom voelen. Dat ik ze drie dagen mag laten eten uit mama’s pan maakt mij dankbaar. Ze hebben hier geen geld, geen spullen om te koken… En zo realiseerde ik me hoe een bakje eten voor de meeste van mama’s klanten een luxeproduct is en voor deze ontheemde mensen een noodzakelijk goed. Laten we hopen – in deze toch ook angstige en gespannen tijd – dat we zolang als nodig is voor deze mensen kunnen zorgen.
Zoals de meesten van jullie weten is mama’s pan ooit ontstaan uit…. mama’s pan: de pan waar mijn lieve moeder oliebollen in bakte voor de hele buurt en verder. Deze pan is inspiratiebron voor alles wat ik doe. Dat deze klus op mijn pad kwam laat me – naast de verschrikking en treurnis – om andere redenen niet onberoerd: mijn moeder werkte lange tijd bij Vluchtelingenwerk, behaalde op latere leeftijd haar diploma Russisch om vervolgens naar Tsjernobyl af te reizen en zich tijdelijk over een buslading Oekraïnse kinderen te ontfermen. Je begrijpt dat hier sprake is van een cirkel die aardig rond lijkt…
Niet deze week, maar volgende week komt ik met een actieweek voor de Oekraïne.
etenuitmamaspan.com 