Couscous Ottolenghistyle en een stukkie kip

-vrijdag 23 juni-

Na de zomervakantie begint ook ons derde – en laatste! – welpje aan school. Wat een mijlpaal voor ons allemaal. Met het afsluiten van de baby-, dreumes- en peuterperiodes, kunnen we ook terugkijken op de valkuilen waarin we tot dusver zijn gestapt. De grootste? Ik durf het bijna niet te zeggen: de avondmaaltijd. Genant hoor.

De eerste maanden van hun levens leefden ze op mamamelk. Dit was steeds voor beide partijen een win-winsituatie: het kind werd lekker dik en de mama heel fijn slank. Maar dat laatste duurde zo lang als de borstvoeding. Daarom heb ik het tot de laatste maar liefst negen maanden volgehouden. Daarna kon ik mijn tenten weer aantrekken. De popjes kregen altijd vers eten. Vaak bereidde ik op zondag verschillende maaltijden voor in de vriezer. Witlof met ham en kaas, aardappeltje met kabeljauw… niks te gek hoor! Boterhammetjes met gerookte makreel, rauwe uien, kappertjes en olijven… ze fietsten het allemaal zo naar binnen.

Dus… wat ging er mis? Hadden er alarmbellen moeten rinkelen toen ik drie keer in de week pasta met rode saus voorschotelde? Waarschijnlijk. Niet zij aten met onze pot mee maar wij met die van hun. Dus ook wij zijn de laatste jaren culinair afgestompt geraakt. Nota bene de dozen van Hello Fresh en Matthijs Maaltijdbox hebben ons uit de malaise moeten halen. Waarvan overigens de eerste echt wel prima was.

Nog even terug naar de valkuilen. Bij die derde zie je ze natuurlijk al mijlenver aankomen. Als die gaat janken dat ie iets niet wil eten moeten we eigenlijk gewoon lachen. Deze kleine meneer eet dus ook gewoon bijna alles, zonder huilie huilie. Behalve als hij niet kan kiezen, zoals bij de ijsboer deze week: zoveel smaken, hij wierp zich van besluiteloosheid huilend op de grond (en wij deden dus niks… want je weet inmiddels dat je er niks aan kunt doen). Ik ben benieuwd hoe het mij vergaat als deze rakker naar school gaat. Een wereld aan mogelijkheden zal zich openen. Dus kijk niet gek op als je mij een keer huilend op de vloer ziet liggen.

Gelukkig vlammen de culinaire ambities weer wat op en heb ik na jaren het boek van Ottolenghi weer eens uit de kast getrokken. Ik moest wel nog wat bladzijden uit elkaar trekken maar de couscous was nog leesbaar. Anyway: couscous Ottolenghi-style dus met een passend gekruid kippendijtje erbij.