In memoriam

Mama’s favoriet, daar is-ie weer: KOJO-kip

Terwijl ik bezig ben met het slachten van 35 aubergines voor een cateringklus morgen, denk ik aan mijn moeder, aan Riet. Vandaag is het 22 jaar geleden dat zij overleed. Het blijft een raar verhaal hoe iemand voor altijd weg is, maar toch bij je blijft. Ook mama’s pan is gisteren vertrokken, opgehaald voor een cateringopdracht, maar gelukkig komt die volgende week wél gewoon weer terug. 

Als moeder is je grootste wens dat je er altijd voor je kinderen kunt zijn, dat je ze kunt leiden naar een gelukkig bestaan. Je grootste angst is dat niet te kunnen doen. Mijn moeder wist twee jaar lang dat haar angst werkelijkheid zou worden. Maar… daar heb ik als zestienjarige maar weinig van gemerkt. Pas de afgelopen jaren realiseer ik me hoe moeilijk dat moet zijn geweest en hoe knap het is dat zij altijd zo positief is gebleven. Ik ben haar zo dankbaar dat zij mij in achttien jaar al het positieve heeft gegeven en dat die fijne positieve karaktertrek in mij is blijven leven. En niet in de laatste plaats… dank je wel voor de pan. Ik had hem misschien wat eerder moeten afstoffen maar uiteindelijk heeft deze mij – 22 jaar na dato – rust gegeven. I’ll keep it alive, hoe dan ook. Mama: ‘all is well’ .

Ik ruik blakerende aubergines… toch maar over tot de orde van de dag.

Deze vrijdag dus KOJO- kip. Lees vooral even het stukje dat ik eerder over schreef. Kip gemarineerd in ketjap (manis en nog wat), gebakken met blikvruchten (!!), zilvervliesrijst, zoetzure saus en boontjes met kokos.